Van de voorzitter

Vakantie(loop)gevoel

Zo, de vakantie zit er weer op en we genieten nog even, van een prachtige nazomer in September! Ik had mij voorgesteld om in mijn vakantie het hardlopen weer eens rustig op te pakken. Het was alweer acht maanden geleden dat ik voor het laatst liep bij de loopgroep. (Voor diegene die het nog niet wisten: ik ben eind maart bevallen van een prachtig dochter). En ik merkte dat ik langzaam begon te vervreemden van de club nu je geen contact meer hebt lees: weinig contact meer hebt met medelopers en natuurlijk de trainers. Ook de loopjes die meetelden voor de clubcompetitie moesten het zonder mijn inspanning doen. Het leek mij dan ook geen goed idee om gelijk weer mee te draven met de groep en ik besloot dat ik eerst maar eens voor mijzelf moest beginnen. Maar ook dat viel tegen: afgezien van de lichamelijke beperkingen die zo'n zwangerschap met zich meebrengen was het ook soms logistiek een probleem om te gaan, want wie paste er op onze dochter? Wat dat betreft was de vakantie ideaal: er was altijd iemand thuis en ik kon gewoon gaan lopen. Ja, met 30 graden zeker en met zo'n hoge luchtvochtigheid dat ik mijn schoenen niet eens hoefde aan te trekken want de druppels zweet liepen je zo al naar beneden. Nee, ik ging het wel proberen als we op vakantie gingen naar Duitsland, naar Winterberg wel te verstaan. Zoals de naam doet vermoeden zou het hier nog steeds winter moeten zijn, maar niets was minder waar: prachtig weer gehad en voldoende zonnestralen om je vitamine D tekort weer op te krikken voor de rest van het jaar. Met veel enthousiasme had ik mijn hardlooprokje in de koffer gedaan, hoewel mijn buik zich wel wat extra gevuld had met "post zwangerschapsvet," paste ik het rokje nog, pffff.....Hup schoenen erbij en de koffer dicht. Tijdens de reis naar Winterberg zag ik hoe het landschap van vlak, kaal steeds heuvelachtiger werd en de bomen daar al prachtige herfstkleuren vertoonden. In gedachten zag ik mij lopen door dit prachtig natuurschoon van Sauerland. Tijdens ons verblijf kwamen mijn ouders nog een paar dagen op bezoek, zodat manlief en ik even konden gaan (hard)lopen. Ik was toch ook wel een beetje zenuwachtig, het gevoel alsof ik een wedstrijd ging lopen, maar dit gevoel was snel over toen we al een behoorlijke klim moesten maken op het park om bij onze looproute te komen. O, ja het was hier wat heuvelachtiger dan bij ons thuis. Mijn hartslag schoot omhoog maar voelde tegelijkertijd de euforie van het lopen in mijn lijf. Na wat wandelen en rekoefeningen tijdens de warming up, gingen we nu echt van start: Gaan we links omhoog of blijven we het pad volgen vroeg ik. "Hier links omhoog" zei manlief en dribbelde mij voorbij de berg op....Ik moest even stoppen en voelde mijn spieren overal in mijn benen branden. Het was vooral de grote bilspier die tegenstribbelde. Ik besloot terug te gaan en het vlakkere pad te nemen en te genieten van de natuur om mij heen. Even leek het er op dat de spierpijn was verdwenen maar deze kwam helaas weer terug zodat ik genoodzaakt was weer te gaan wandelen, ach weet je, ik maak er gewoon een interval trainen van! Na een uurtje kwam ik enigszins vermoeid maar super voldaan bij ons huisje aan. De spierpijn in mijn bil is weliswaar 3 dagen gebleven, maar heb bij deze besloten binnenkort de trainingen weer op te pakken bij de loopgroep.