De voorspellingen waren al niet best. Veel buien en een stevige Noordwester. Ik kon de borst nat maken. Ik had er voor gekozen om zaterdags naar het eiland te gaan en zondagavond weer retour Zevenhuizen. Lekker relaxed op zaterdagochtend naar de boot in Den Helder. Nog even spannend want mijn anders zo trouwe 166 wilde bij het oprijden van de veerboot ineens niet meer starten. Een paar sterke kerels in de bedrijfsbus achter mij duwden de auto aan en daarmee kon ik weer verder. Op Texel verder geen problemen meer gehad gelukkig. Aangekomen op het eiland eerst maar eens naar de Stayokay in Den Burg, het zenuwcentrum van de 60 van Texel. Vanaf 2 uur kon ik daar mijn shirt ophalen en aansluitend was er een middagprogramma met diverse presentaties. Dat liet ik aan me voorbijgaan want ik wilde toch wel graag mijn verblijf even bekijken. Een leuke studio ook in Den Burg, geregeld via Airbnb.

Het bleek een prima adresje met alles wat je eigenlijk maar nodig kunt hebben. Mijzelf geïnstalleerd, kennis gemaakt met de mannelijke helft van het verhuurdersechtpaar en om 17:00 weer terug in de Stayokay voor de pasta-partij. Mascha nog even gespot die met haar begeleiders kennis had gemaakt. Tja als je naam hebt gemaakt krijg je dus gewoon fietsende begeleiding toegewezen ? Helaas, voor mij niet weggelegd. Na de pasta weer terug naar de studio en ontspannen. Het voordeel van de 60 boven de 120 km is, behalve dat je wat minder kilometers maakt, vooral ook dat je er niet zo idioot vroeg uit hoeft. Voor Mascha klonk het startschot al om half 5 (!); ikzelf hoefde pas zes uur later los te gaan.

De organisatie had busvervoer geregeld van de Stayokay naar de start bij ’t Hoorntje. Het regende al dus veel lopers waren diep weggedoken in hun poncho’s.

Aangekomen bij de start was het aftellen geblazen. Letterlijk want er stond inderdaad een sterke wind. Gelukkig bood de bus van de organisatie beschutting? De sterke wind noopte diezelfde organisatie tot het weghalen van het startdoek. Tegen half 11 begon het steeds meer te betrekken en precies bij de start gingen de hemelsluizen helemaal open en maakten we midden in een pittige hagelbui de eerste meters. Niet echt een leuk begin, maar ja omkeren doe je ook niet nietwaar? De hagelbui ging gelukkig over en dus konden we op weg naar de eerste keer over het strand. Zo’n 5 kilometer met sterke tegenwind. Veel lopers zochten dan ook bescherming in een waaier. Ik dus ook en dat scheelde enorm.

Bij Paal 12 verlieten we het strand voor de eerste keer. Ook Texel had te maken gehad met wateroverlast met als gevolg dat de route een kleine omleiding had. Geen probleem. Hier zag ik voor het eerst een zogenaamde Road Printer. En ja, dat is precies wat het zegt. Een hele grote machine die als een printer complete wegen afdrukt. Heel bijzonder.

Ondertussen was ik aardig in mijn ritme gekomen: rond de 5:50-6:00 en dat was ook het doel. Prima verzorgingsposten ook met voldoende eten en drinken. Ik hoefde niet voor een scherpe tijd te gaan dus ik pakte ook mijn rust bij deze posten. Bij De Kooij waren we voor de tweede keer op het strand terechtgekomen. Deze keer hadden we wat minder last van de harde wind gelukkig. Het strand zelf was goed beloopbaar.

Voorbij De Koog verlieten we wederom het strand om op weg te gaan naar de Slufter, een werkelijk prachtig stukje Texel! Mét vele klimmetjes ook best pittig trouwens. Na 35 kilometer kwam hier een einde aan en draaiden we de Stengweg op, langs de Waddenkust. Daarna gingen we via de Lancasterdijk naar het dorpje ’t Oost. Inmiddels al 45 kilometer achter de kiezen en het beste was er nu ook wel af. De hagelbui in het begin, nog twee buien nadien en de harde wind begonnen hun tol te eisen. Met nog zo’n 12 kilometer te gaan, waren de benen dusdanig zwaar dat ik niet ontkwam aan wat wandelpauzes. Het scheelde wel dat het mijn derde keer was en ik dus precies wist wat mij nog te wachten stond. Zo was de haven van Oudeschild voor mij echt een baken waar ik naar toe kon lopen. Vanaf daar is het nog minder dan 5 km en draai je al richting de finish in Den Burg.


Volhouden nu, de benen zijn loodzwaar maar daar heeft iedereen last van. Nog even een klimmetje rond 3 km voor het eind en dan is het doorbijten en buffelen naar de finish. Het laatste stukje loop je door een haag van juichende toeschouwers en dat voelt geweldig. En dan is daar de finish en een welverdiende (en prachtige) medaille. Het zit erop! Binnen een kop soep scoren en dan Mascha tegen het lijfje lopen. Ze zit er al een tijdje, wachten op de prijsuitreiking van de Vrouwen 120 km. Ze bleek de snelste vrouw te zijn met een behoorlijk verschil naar de nummers twee en drie. Een hele knappe prestatie! Ik wacht met haar mee, maak nog wat foto’s van die prijsuitreiking en dan is het tijd om naar mijn studio te gaan voor een heerlijke verkwikkende douche. Daar knap je als mens van op ?

Even lekker bijkomen en dan is het alweer tijd om op huis aan te gaan. De laatste boot gaat om 21:00 en dat is mijn doel. Tegen elven ben ik thuis en zit het weekendje Texel er weer op.


Ik heb besloten dat dit mijn laatste 60 was. Drie keer vind ik wel genoeg. Tijd voor andere uitdagingen. Echter: wil ik nog wel terug voor de estafette (4 x 15 km). Dus bij deze alvast een oproep voor 2026: wie gaat er mee voor die estafette? Eén, liefst meerdere, team moet toch mogelijk zijn zou ik zeggen ?

- Teo Mulder -